Begi xapalduen erreinuan

Asian zehar egiten ari naizen bidaia jarraitzeko:

http://urrutikohitzak2.blogspot.com/

Etxera bidean

Ur sakoneko gogoetak

Ur sakoneko urpekaria naiz. Esaten da sakonetako murgilaldiak uretan sartu baino askoz lehen hasten direla, abentura horretarako gaitua ikusten den arte, bere burua prestatu behar duela lehenik urpekariak. Askotan epe hau denetan luzeena izaten delarik, une honetan amesten baitira hor behean aurkituko diren izaki bitxi eta txoko harrigarriekin. Bizkar-zorroan garraiatuko diren aire botilak eta gainontzeko ekipamendua prestatzeko garaia ere bada. Hala, urtarrilaren 11an itsasora jauzi baino lehen, asteak pasa nituen motxila prestatzen baino, Zeelanda Berrian zer aurkituko nuen ametsean. 

Denbora gutxi iraungo duen saltoan jauzten da buzoa ontzian behera, uretan zer aurkituko duen jakin gabe. Hasieran gorputz osoa kitzikatuko duen ur hotz eta gatzatuaz ohitu eta gero, bakarrik ikusten du bere burua ozeano sakon eta ilunean galduta. Madrilgo aireportu erraldoi bezain hotzean, etxeko goxotasunetik urruti eta bakarrik aurkitu nintzenean bezala . 

Oraindik urruti dagoen hondoraino iristeko, abiada biziz hasiko da urpekaria igerian. Orduko 900 kilometro ingurura eraman ninduen ni ere hegazkinak munduko mapan behera, oxigenorik hartzeko astirik izan gabe, antipodetako zoko miresgarrietara hurbiltzen nintzen heinean. 

Orduan iristen da benetan gozatzeko astia. Oxigenoa mugatua delako, deskantsurako denbora askorik izaten ez den arren, patxadaz hartu eta hara eta hona etengabe ibiltzeko ordua da, ahalik eta txoko ezkutu, bitxi eta txundigarri gehien aurkitzko asmoz. Ezin ahaztuko ditut atzean utzi ditudan mila toki, lagun eta argazki kamerek  gorde ezin ditzazketen hamaika momentuak.

Hala ere, ezin du batek loak hartu, beti eduki behar da begi bat gelditzen den oxigenoa adierazten duen barometroan. Gorri bezain distiratsuak diren alarma handi bi piztu zaizkit niri. Lehena, bietan apalena, bisatua bi astetan epea bukatzen dela esaten duena eta bigarrena, arriskutsuena, ustez irailean nituen azterketak, ekainean direla gogoratzen didana. Jadanik berandu, eta ahalik eta arinen ur azalera iristeko asmoz, denborarik galdu gabe saldu dut furgoneta eta bueltako billetea erosi. 

Hala ere, hain azkar bueltatzearen arriskuaz jakitun naiz. Ur sakonetako urpekariaren amets gaiztoa deskonpresio sindromea deiturikoa da. Uretan behera nahi bezain azkar murgildu daiteken arren, bizia arriskatu nahi ez badu behintzat poliki-poliki egin behar du gora. Arrazoia, presioa eta gasen solubilitatea zuzenki proportzionalak izatean datza. Hau da, urpekariek gora egin eta presioak behera egiten duen heinean, odolean disolbatutako gasak, gas egoerara itzultzen dira, zainak oztopatzen dituzten burbuilak eratuz. Kasu larrienetan, gorputzarentzat behar-beharrezkoak diren arteriak oztopatu eta bihotzekoak edo burmuineko infartuak eraginez. 

Deskonpresio sindromearentzat sendabide bakarra oxigeno purua arnastu eta urpeko presio altuak imitatzen dituen kamera hiperbarikoetan egonaldi luzeak egitea da. Eskerrak nire berehalako buelta sendatzeko etxetik gertu dugun Pirinioetako kamera hiperbarikoari! 

Urperaldi hau bukatzen ari delarik, ezin ninteke murgilaldi hau subentzionatu dutenak eskertu gabe agurtu: 

JOHN McALKAIN Sociedad Limitida 

eta

Cooperativa PEACE & LOVE 

ESKERRIK ASKO DENAGATIK!!

Notatxoa: (hegaldia)

Christchurch (maiatzak 28, goizaldean) - Singapur - Milan - Bartzelona (maiatzak 29, goizeko 8:55)

Laster arte!!!!!!!

Notatxoa: (Polentzat) 

Nola dijua aurten kamera hiperbarikora juteko plana? Gure herriyan hainbeste tradiziyo gotti ta betti eukita, ez dugu denetan hoberena galduko ez? 

Porsikaso ni hasi naiz mobilizazio kanpainarako ideya batzukin. Lehenengo kuadrilla antolatzeko erakunderen bat sortu barko genuke. Hona izenarentzat nere proposamenak: Mendigoizale fundaziyua edo Balaitus konpainia (agian nozpaitte mixtua). Ta erakundearen lemarentzako bin artian nago: Betiko mendi ibilaldiaren alde! Ta Emakumeak tonotrrean!! (aber egiya den)

Besarkada bat ta etzaitez apaiz bat iña bueltatu zure enklaustramiento horretatik!

Etxe ttiki bat zara

Lau gelatako etxe txiki bat izan zara

Sukaldea:

Sukaldea oso eguraldi txarreko egunetan:

Gosari, bazkari ta afariak:

Konpra ta etxearen garbiketa/organizaziyua:

Fregada:

Portxea:

Terraza:

Gehienetan txoko galdu batean bakarrik lotan: 

Bestetan berriz lagunduta:

Ta noiz-behinka ostaturen batean, badakizue, aldian behin labadora jarri eta dutxa beroa hartu behar dira:

Dutxa naturala (errekorra hilabete batean bi dutxa berotan dago, gainontzekoak, "al tiempo"):

Bista politeko komuna:

Irakurgela:

Etxeko maskota:

Txoko miresgarrietara bidean:

BILDUtzen

Los moribundos demoraron su muerte y los bebés apresuraron su nacimiento.

Donostia,  frontón Atano III, recuento de votos, 22 de marzo de 2011, .

La noche anterior, nadie podía dormir.

La mañana siguiente, nadie quería despertar.

(Plagio a Galeano)

En la plaza del Sol: Insolación

Siendo consciente de que a miles de kilómetros la realidad llega distorsionada, por ahora, el análisis que más me ha convencido:

http://www.kaosenlared.net/noticia/sobre-movimiento-indignados-pienso-luego-estorbo-vs-consumo-luego-exis

En cuanto a Euskal Herria, por una vez que casi tenemos una "democracia real", me parece que, los únicos que duermen en el Arriaga o en el Boulevard son los indignados del PSOE.

La verdad es que no confío demasiado en esta spanish revolution, pero como nos recordaba Fidel en su última reflexión: “mientras exista la vida de nuestra especie, toda persona tiene el deber sagrado de ser optimista. Éticamente no sería admisible otra conducta.” Porque confío en él y porque tengo la sensación de que en Plaça Catalunya el movimiento está definiendo un rumbo más claro, me agarro a la esperanza de que el poder popular pueda con los poderosos:

La multitud

Somos como el agua. Una gota sola pasa inadvertida. Resbala sobre el musgo. Cae sobre el suelo y desaparece hacia las entrañas de la Tierra. 

Así somos. Recorremos las sombras. Nos deslizamos por las hendiduras de las rocas. Unimos nuestros trayectos. Atravesamos las grutas. Nos juntamos a millones en las bóvedas de las profundas cavernas. 

Así somos. Avanzamos unidas en un solo cuerpo. Poderosas y versátiles, surgimos bruscamente a la luz rugiendo en los torrentes y ninguna roca puede oponerse a nuestra fuerza. 

Y, sin embargo, a nuestro paso renace en los prados la verdura y brota con ella infinitud de flores, los árboles de los bosques se cubren de tiernas hojas nuevas y en los huertos lucen las yemas de los que serán dulces y jugosos frutos. 

Así somos. Una persona sola pasa inadvertida. Los señores la ignoran. Desprecian su fuerza. Y la vida del solitario discurre en temeroso silencio. Pero cuando es la multitud la que avanza unida son ellos quienes tiemblan porque se sienten débiles y temerosos. 

Así somos. Unidos nuestros trayectos, somos la multitud que les intimida. Por eso querrían contenernos, dividirnos, encauzarnos y aislarnos según su conveniencia. Querrían que, para su beneficio, permaneciéramos como las aguas estancadas, en un mundo devenido en pútrido y malsano. Pero entonces, siempre, surgimos rugiendo bruscamente de nuevo a la luz, con una fuerza arrolladora ante la cual se saben impotentes, y sus murallas se derrumban y todo su mundo de opresión se destruye hasta los cimientos. 

Y, sin embargo, cuando quedan atrás los días de la cólera y la devastación, y nos deslizamos libremente, también llevamos la hermosura de la primavera a todos los rincones de la Tierra. 

Así somos. Como el agua. Humilde e invencible. Verdaderamente poderosa. 

(Texto integrado en la instalación Los guerreros del agua de Aldo Cardoso, presentada en el contexto de la exposición colectiva Aigua, una mostra fotogràfica, Amics de les Arts i Joventuts Musicals, Terrassa, 2011)

BPG: Barne Poztasun Gordina

Barkatu Lipus baino zure bahimenik gabe eta nere txokoko izenburuarekin bat datozen urrutiko hitzak direlako, hurrengo linka eta izenburua kopiatzen dizkizut:

Bután, un país en donde la riqueza no se mide en dinero, sino en Felicidad:

http://humanismoyconectividad.wordpress.com/2008/03/31/butan/

Edonon nagoelarik ere, irribarrerik zabalena eta besarkadarik estuena bidaltzen dizkizut

Notatxoa:

Zoroen paperen bat interpretatzeko perfektua zen hortz horrekin jarraitzen duzu, edo dentistatik pasatu eta dexente arinagoa duzu diru-zorroa?

Herriak dantzan

Etxarri Aranatz:

Ondarru:

Vic (països catalans):

Notatxoa:

Eskerrik asko aita etxetik hurbilago sentiarazteagatik. Mozkortu, gozatu eta dantzatu!

Kaurangi parke nazionaletik

Bosgarren eguna da berriro mendiko aterpeak etxe ditudanetik. Karamea eta Leslie ibaiak elkartzen diren bazterrean nago gaur, euriak teilatuan etengabe nola kolpatzen duenari adi. Ibaiak ekarritako egur mordoa pilatu ostean, duela ordu batzuk piztutako suak barrua berotu du. Honezkero, hiru ordu igaro dira ilundu duenetik eta erosi berri dudan erlojuak gaueko zortzi terdiak direla markatzen du. Duela astebete, mugikorra bateriarik gabe gelditu zenetik, zein egunetan bizi naizen ez dut oso argi, beharbada maiatzak 10 izango da, edo 11 edo agian 12. Karamea herritik larunbatean abiatu ginela autostop egiteko egun zailagoa zelako dakit (kotxera bederatzi egunetako ibilaldiaren ostean itzultzeko asmoa daukat). Hatzekin kontatuz, asteazkena izan behar duela suposatzen dut beraz. 

Suerteko naiz azken unean ibilaldi hau egiteko adiskidea topatu nuelako. Jason-engatik ez balitz, mutu izango nintzake azken bost egun hauetan. Bideari ekin genioenetik ez dugu inor aurkitu eta eguraldiak hala jarraitzen badu, ez dugu gure zoria aldatuko denik uste. 

Eltzekada bete kuskus afaldu dugun bitartean, nire lagun estatubatuarrarekin aritu naiz solasean. Hizketa-gai askotarako izan dugu denbora. Nola ez, neskaz mintzatu gara lehenik. Hala ere, sei urte zaharragoa izanik, nik baino hamaika kontu interesgarriago ditu Jasonek kontatzeko. Gizonezkoetan ere hain tipikoak diren futbola edo motor kontuak aipatu gabe, gure etorkizuneko asmoez jardun gara gero. Epe laburrera begira eta zibilizaziotik bi egunetara gaudela gogoratuz, helmuga aldatu behar dugula iradoki dugu. Motxiletan 80km baino gehiago garraiatu eta beste bost edo sei egun gehiagorako gelditzen zaigun janariarekin probetxuko zerbait egin behar dugula erabaki dugu. 

Epe ertaineko proiektu eta zalantzaz ere aritu gara. Erantzunik gabeko galdera egin diogu norberak bere buruari eta isilean egon gara une batez etxera noiz itzuliko garenaz gogoeta eginez. Ni izan naiz isiltasuna apurtzen lehena eta Euskal Herrian udaberria iritsi dela kontatu diot. Termometroek gora egin eta euriak atertzeaz gain, udaberri politikoa ere iritsi dela gurera, negu hotz eta luzeegi baten ondoren kimu orlegi indartsuak hazten ari direla, sustraietara itzultzeko garai polita dela eta etsaminak ere zain dauzkadala azaldu diot. 

Hala ere, nire barruak oraindik hemen jarraitzeko eskatzen ari didala egoki azaltzeko, ez dut hitz aproposik bilatu. Agian existitzen ez diren hitz batzuen bila nabil. Nola azaldu familia, lagun eta erroetatik hain urruti egon eta bueltatzeko gogorik ez izatearen arrazoia? Jasonek hartu du hitza orduan eta tinko eta irribarretsu nire adinarekin zalantza berdinak eduki zituela onartu dit. Azken urteotan galdera zail honen erantzuna bilatu nahian ibili dela esan dit: lehenik, sei hilabete Alaskan; gero, Hegoafrikara joan baino lehen, urtebete Samoan; Mongolia, Hego Amerika, Txina, Japon…etorriko ziren gero. Oraindik baino, ez omen da galdera horri erantzun egokia emateko gai. Isiltasuna etorri da berriro gero eta bakoitza bere barruekin aritu da elkarrizketan. 

Gabon Jason. Gabon Jon

Guraso maiteok, zergatik ez zenidaten 10zm altuago egin?

Jason zubi ingeniari gisa lanean. Historiak irakatsitako ikasgaiak ahaztu omen zaizkio baino. Egurrezko zubi primitiboa eraikiz bi hankak busti zituen Jasonek, harrizkoa eginez, bakarra nik, bi hankak lehor mantendu nahi badira, norbaitek altzairuzkoa eraiki arte itxoin beharko.

Agian ez nago etxetik hain urruti, beti egongo naiz Ortzadarren batetik gertu. Aupa Alkaindarrak!